تاثیر ورزش بر مایوکاین (اسپارک) و دیابت

کتاب تاثیر ورزش بر مایوکاین (اسپارک) و دیابت نوشته‌ی مومنه ایمانی، به مقایسه تاثیر تمرینات سرعتی شدید SIT و ترکیبی هوازی، قدرتی شخصی‌ سازی‌ شده بر سطوح SPARC سرمی و مقاومت به انسولین گلوکز و انسولین سرومی، زنان دیابتی نوع دو با سابقه طولانی می‌پردازد.
دیابت یکی از عوامل ناتوانی و مرگ‌ومیر در آمریکا است. بیش از 90 الی 95 درصد بیماران دیابتی مبتلا به دیابت نوع‌ دو هستند. بر اساس داده‌های ملی، 10/3 میلیون بیمار دیابتی در آمریکا تشخیص داده‌ شده و گفته می‌شود بیش از 5/4 میلیون نفر دیگر نیز احتمالا مبتلا به دیابت هستند که تشخیص داده نشده‌اند (مرکز کنترل و پیشگیری دیابت). متاسفانه تشخیص دیابت نوع دو پس از چند سال از ابتلا به آن تشخیص داده می‌شود.
دیابت نوع دو یک بیماری متابولیکی اپیدمیک است که بر اساس تخمین‌های ارائه‌ شده حدود 5 تا 8 درصد افراد بزرگسال دنیا به آن مبتلا هستند. فدراسیون بین‌المللی دیابت تعداد افراد مبتلا به دیابت نوع دو را در سال 2010، 285 میلیون نفر گزارش کرد و پیش‌بینی می‌کند تا سال 2030 به 438 میلیون نفر برسد. در دنیا هزینه مستقیم و غیرمستقیم بیماری دیابت 174 بیلیون دلار در سال گزارش‌ شده است دیابت نوع دو به توانایی بدن در ذخیره انرژی از غذا اطلاق می‌شود و منجر به سطوح بالای گلوکز خون می‌شود. در طول زمان سطوح بالای گلوکز خون می‌تواند منجر به بسیاری عوارض شامل کوری، نارسایی کلیوی، آسیب عصبی و بیماری‌های قلبی و عروقی شود. شیوع فزآینده اضافه‌ وزن و چاقی منجر به فراگیر شدن دیابت نوع دو شده و با افزایش تعداد بیماران با عوارض دیابتی دنبال می‌شود. افزایش مشاهده‌ شده در شیوع دیابت نوع دو در بالغین در چند دهه اخیر در کشورهای در حال‌ توسعه تلاش‌هایی را برای کاهش عوارض قلبی عروقی دیابت نوع دو می‌طلبد چرا که پیشگیری از مشکل بسیار حیاتی است.

در بخشی از کتاب تاثیر ورزش بر مایوکاین (اسپارک) و دیابت می‌خوانیم:

همان‌ طور که در بالا بحث شد تا حدی برعکس فواید بالقوه تغییر نوع تارها به سمت نوع MHC-IIb، سازگاری رایج در بیشتر تحقیقاتی که در ارتباط با تمرینات سرعتی صورت گرفته است کاهش در MHC-IIb و افزایش در MHC-IIa را ملاحظه کرده‌اند. به شکل جالبی پاسخ‌های شبیه به این در تمرینات قدرتی نیز نشان داده‌ شده است. تارهای نوع MHC-IIa نسبت به خستگی مقاومت بیشتری نسبت به تارهای نوع MHC-IIb دارند و ممکن است که برای ورزشکاران سرعتی به‌ عنوان توانائی تاخیر در خستگی حتی در طول وهله‌های سرعتی کوتاه، سازگاری مناسب‌تر باشند و می‌توانند نقش مهمی را در تعیین عملکرد ورزشکار داشته باشند. همچنین به نظر می‌رسد که تغییر تارها به سمت نوع MHC-IIa که در بیشتر مطالعات مرتبط با تمرینات SIT مشاهده‌ شده است ممکن است به این دلیل باشد که این پروتکل‌های تمرینی ریکاوری کافی ندارند و سازگاری بهینه‌ای را در تارهای عضلانی به وجود نمی‌آورند. شواهد پیشنهاد می‌کنند که عملکرد سرعتی کوتاه‌ مدت معمولا بعد از یک دوره استراحت یا کاهش تمرین افزایش پیدا می‌کند.

اندرسون و اگارد (2000) پدیده «جهش زیاد» را در درصد تارهای نوع MHCs-IIb/IIx که واقعا می‌تواند افزایشی بالاتر از سطوح پیش از تمرین، پس از سه ماه بی‌تمرینی بعد از یک تمرین مقاومتی را مشاهده کردند. علاوه بر این آن‌ها تفاوت معنی‌ داری را در توان دینامیک از صفر تا 15 ثانیه را هنگام مقایسه نتایج پس از تمرین و پس از بی‌تمرینی را نیافتند؛ که این شاخص توان بهبود معنی‌دار و نسبتا طولانی‌ مدتی را نسبت به‌ پیش از تمرین نشان داد و این احتمال وجود دارد که عملکرد سرعتی نیز چنین پاسخی را از خود نشان دهد. لازم به ذکر است توان دینامیک بعد از 15 ثانیه شروع به کاهش کرد که احتمالا نشان‌ دهنده این است که بین پاسخ‌های کوتاه‌ مدت و بلند مدت بی‌تمرینی تفاوت وجود دارد. همچنین تغییرات در نوع تار مشابهی در تحقیقات دیگر به‌ عنوان نتیجه بی‌تمرینی گزارش‌ شده است.

پدیده جهش زیاد ممکن است این را توضیح دهد که چرا دیگر محققان یافتند که کاهش عملکرد در آزمون‌های سرعت و توان در کوتاه‌ترین زمان اغلب نسبت به زمان بی‌تمرینی قابل‌ چشم‌پوشی هستند و احتمال دارد که این کاهش‌ها در سازگاری‌های آنزیمی و سطح مقطع عرضی عضله صورت گرفته باشند.