بینایى

درباره کتاب
داستان از یک روز بارانی در یک حوزه اخذ رای شهری شروع می شود. این شهر همان شهری است که واقعه کوری در آن رخ داده بود و بار دیگر شخصیت های آن رمان در این کتاب ظاهر می شوند.
بعد از ظهر است و هنوز هیچ کس برای دادن رای به حوزه نیامده است. مسئولان حوزه با نگرانی افراد خانواده خود را به حوزه فرامی خوانند اما گویا کسی قصد رای دادن ندارد، اما به ناگاه حوزه شلوغ می شود. مردم مصمم و شتابان به حوزه رای گیری می آیند و رای خود را به صندوق می ریزند. فردای آن روز شمارش آرا آغاز می گردد. نتیجه باورنکردنی است. بیشتر مردم رای سفید به داخل صندوق ریخته اند و احزاب تنها مقدار کمی از آرا را از آن خود کرده اند.
رئیس جمهور و دولت انتخابات را باطل اعلام می کنند و دوباره فراخوان برای انتخابات مجدد می دهند. انتخابات مجدد برگزار می شود ولی این بار نتیجه بدتر است. تعداد رای های باطله سفید افزایش می یابد...

توضیحات
«بینایی» نوشته‌ی ژوزه ساراماگو (2010-1922)، نویسنده پرتغالی و برنده جایزه‌ی ادبی نوبل است. این رمان در ادامه‌ی رمان «کوری» نوشته شده است و برخی شخصیت‌های رمان «کوری» در این رمان نیز حضور دارند و رخدادهای رمان در همان شهری رخ می‌دهد که رمان «کوری» در آن به وقوع پیوسته است.
داستان در خصوص انتخاباتی است که در شهر برگزار شده. شروع داستان در یک روز بارانی و در یک حوزه‌ اخذ رای است که تا بعدازظهر هیچ‌کس برای حضور در انتخابات حاضر نمی‌شود. ناگهان جمعیت زیادی به حوزه هجوم می‌آورند و رای می‌دهند اما در هنگام شمارش آرا مسئولین شمارش متوجه می‌شوند که اکثریت افراد رای سفید به داخل صندوق ریخته‌اند و احزاب تنها مقدار کمی از آرا را از آن خود کرده‌اند. دولت انتخابات را باطل اعلام می‌کند و از افراد درخواست می‌کند که مجددا در انتخاب شرکت کنند اما نتیجه‌ی انتخابات دوم بدتر از دور نخست است. تعداد رای‌های باطله افزایش می‌یابد و دولت به تکاپو می‌افتد تا ریشه‌های این جنبش «آرای سفید» را پیدا کند...
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
چه کسی می‌تواند از طریق این استدلال، فراموش کند که جهان قانون‌های خاص خودش را دارد. قانون‌هایی که برای رویاها و امیال متناقض انسانی بسیار شگفت‌انگیزند و ما از ساختار فرمولی آن‌ها چیزی جز کلماتی ابتدائی و خشن که به عنوان اسم روی آن‌ها گذاشته‌ایم، نمی‌دانیم. همین‌قدر برایمان کفایت می‌کند که در زمان عملکرد اشیاء و موجودات آن‌ها را به کار ببریم و همیشه هم بالاتر از ظرفیت درک ما هستند.
خبرنگاران رادیو، تلویزیون و مطبوعات به این طرف و آن طرف می‌دوند، ضبط صوت و میکروفن‌های خود را در برابر صورت مردم قرار می‌دهند و می‌پرسند: «چه چیزی باعث شد تا شما راس ساعت چهار، برای رای دادن از منزل خارج شوید؟ به نظر شما عجیب نیست که همه در همین زمان به خیابان‌ها آمده‌اند؟»