بررسی تطبیقی روایت شناسی در دو اثر نجیب محفوظ و رضا قاسمی با بهره گیری از نظریات تزوتان تودوروف و ژرار ژنت

اگر از روی شکل جمجمه ی انسان نئاندرتال قضاوت کنیم، باید بگوئیم که او نیز به داستان گوش می سپرده است. شنونده ی اولیه، آدمی بوده ژولیده مو، که خسته و کوفته و پس از مبارزه با ماموتها یا کرگدن های پشمالو، در کنار آتش می نشسته و چرت زنان به داستان گوش می داده و تنها چیزی که او را بیدار نگه می داشته، انتظار داستان بوده: بعد چه خواهد شد؟ (فورستر، 1394).
در این کتاب، روایت شناسی به عنوان الگویی عملی در تحلیل روایی داستان و متن معرفی می شود و مولفه های رویکرد روایت شناختی آن در دو رمان بررسی می شود؛ که این رویکرد در بررسی ساختار روایت های داستانی، زمینه و الگوی منظمی را برای تحلیل داستان و متن فراهم می کند. در این پژوهش، نقد و بررسی روایت شناسی در رمان نویسی معاصر ایران و مصر مورد توجه قرار گرفته است. رضا قاسمی و نجیب محفوظ، که از نویسندگان صاحب سبک و تاثیرگذار در ادبیات معاصر فارسی و عربی محسوب می شوند، از نخستین نویسندگانی هستند که تقریبا به طور همزمان، به شیوه ی جریان سیال ذهن و خلق رمان چند آوایی توجه نشان داده اند.