اهل بیت (علیه السلام) در شعر سید حیدر حلی و شهریار

اهمیت شعر و جایگاه آن از دیر باز مورد توجه شاعران بوده است، زیرا هر فکر و فرهنگی
که به زبان شعر در آید، در طول زمان جاودانه خواهد ماند و از طرفی چون شعر و ادبیات هر
قوم با هر مکتب و آیین، آیینهی تمام نمای افکار و باورها و گرایشهای آن است. لذا شعر
در طول تاریخ ادب، همانند زبان گویای مردم به عنوان رسانهای همگانی که نماد » شیعی «
تفکر و اعتقادات و فرهنگ مکتبی شیعه میباشد در آیینهی ادبیات آیینی شاعران ولایی
شیعی متجلی است.
اهل بیت عصمت و طهارت مظهر تا م اسماء الهی و آیینهی تمام نمای صفات جمال و
جلال ح ق اند. آنان پیشوایان بشر به سوی فضایل و ارزشهای متعالی انسانی و الهیاند. این
خاندان، بزرگانیاند که از هر گونه ناپاکی به دورند و چشمههای جوشان معارف الهی و ابرهای
رحمت و محبت الهی بر مومنیناند. زندگی پیامبر و ائمه معصومین)ع(، داستان انسانهای
پاک نهاد و خود باخته و به کمال رسیدهای است که برای هر پویندهای، راهی هموار و
مستقیم به سوی حقیقت را نشان میدهد. زندگی پر فراز و نشیب و سراسر صلابت و
میتواند همهی ابعاد و شوون مختلف حیات انسان کامل را » مظهرین لامرالله « جاودانگی آن
تامین نماید. )استعلامی، 1378 : 13