انسان کامل از نگاه عطار

معرفی کتاب:
عطش درک حقایق عرفانی و معرفت ما فی الضمیر شاعرانی بی غل و غش همچون عطار، از گاه کودکی او را بر آن می داشت تا هرازگاهی با کندو کاو در نوشته های وی، روزنه ای به آن سوی دنیای دون خاکی بازکرده تسلی خاطری جهت التیام دردهای روحی بیابد.
یکی از محورهای اصلی متون ادبیات عرفانی،جستجوی انسان آرمانی و کامل و معرفی اوست. بعضی نویسندگان از جمله عزیزالدین نسفی با صراحت کتابی با عنوان «انسان کامل» با نگارشی صوفیانه و عارفانه ارائه می کنند و بعضی دیگر به صراحت به تبیین و روشنگری این موضوع مبادرت نمی ورزند؛ ولی از فحوای کلامشان می توان تصویری از انسان آرمانی را مشاهده کرد. از بین شاعران قرن هفتم شاید بیش از هرکس فرید الدین عطار نیشابوری به ضرورت جستجوی پیر طریقت، پیروی محض از او و مبارزه با موانع راه کمال عنایت داشته است و پس از عطار، مولوی نیز به تاسی از او کمر همت را بر نشان دادن تصویر انسان کامل در سروده های خود، می بندد و عملا نیز در نهایت تواضع با اظهار ارادت به شمس تبریزی، صلاح الدین زرکوب و حسام الدین چلبی- هرچند که هر سه شخصیت از نظرمعرفت و کسب کمالات جایگاهی نازل تر از مولانا دارند- بهانه ای برای او می شوند تا بر ضرورت پیروی از کاملان تاکید کند.