امپریالیسم آمریکا؛ طراح استراتژی سقوط (سخنرانی دکتر عبدالحمید دیالمه)

گام برداشتن در مسیر احیای اندیشۀ دینی همواره نیازمند گذر عمر و تجربه های طولانی نیست، زیرا درک عمیق رفتارهای پیامبر رحمت(ص)، امامان شیعه(ع)، دست پرورده های آنان و علمای این مکتب می تواند در سنین جوانی نیز به دست آید. ازاین رو می توان در این مسیر، ردپای جوانی مخلص، مثل شهید دکتر دیالمه را دید و طنین صدای دردمندش را شنید، آنگاه که حرکت خود را «احیای تفکرات شیعی » نامید. او همه کس بود و هیچ نبود و در عین این که فهمی عمیق از دین داشت، بی ادعا بود. وی راه میان بری را که خود در جوانی برای فهم دقیق دین پیموده بود سخاوتمندانه به دیگران نیز نشان داد.
شهید دیالمه ادعای عارف پیشگی نداشت، اما از معرفت بهره مند بود. در خردورزی کم نظیر بود، ولی فیلسو ف مسلک نبود. نگاهش به دنیا با نگاه جوانان همسن و سالش متفاوت بود، اما دنیا گریز نبود. او هرچندبر افکار انحرافی و اندیشه های باطل گروه ها و تشکل هایی که با اسلام زاویه داشتند بیش از خودشان مسلط بود، در عین حال با آن گروه ها و تشکل ها مرزبندی روشنی داشت. با صلابت بود و پشتوانۀ صلابت روزهایش مناجات و اشک های عاجزانۀ شب هایش بود.
او رسول اندیشه ای بود که آن را با همۀ وجود باور داشت و مروج مکتبی بود که در آن مکتب تربیت یافته بود. راهبر راهی
بود که خود پیش از دیگران آن را پیموده بود. داشتن بصیرت دینی، بی اعتنایی به ظواهر دنیا، حریص بودن در هدایت دیگران، تواضع و مهربانی، دانش وافر، سعۀ صدر، شجاعت و منشی توام با وقار تنها بخشی از جذابیت شخصیت پرنفوذ او بود، به طوری که حتی آنان که طالب راه او نبودند، او را می ستودند و می طلبیدند.
شهاب وجودش از سال 1352 به بعد، سال های اوج گیری اختناق و استبداد رژیم منحوس پهلوی، درخشید و این درخشش در بحبوحۀ شبیخون به اندیشۀ نسلی بود که اگر هدایت نمی شدند، به تاراج افکار شیطانی و التقاطی می رفتند.
سال های 1356 تا 1357 نقطۀ عطف انقلاب اسلامی است، زیرا در آن سال ها نهضت اسلامی هویت یافت و مسلمانان
انقلابی نیرومند شدند و شعارهای اسلامی و خط مشی های رهبر کبیر انقلاب، امام خمینی(ره)، برای توده های مردم بیش از پیش اهمیت یافت و مردم به بازخوانی ارزش های اسلامی گرایش پیدا کردند. این گرایش و اقبال عمومی در فضای اجتماع، به ویژه در میان قشر دانشجو و فرهیخته، بستری را برای افراد و گروه های مختلف مهیا می کرد تا خواسته های حزبی، فردی و گروهی خود را با شکلی از دین بیامیزند و به جامعه عرضه کنند. رشد سیاسی جوانان با رشد دینی شان متوازن نبود و این عدم توازن به گونه ای اندیشیدن را با تهدید سیاست زدگی رو به رو کرده بود، به طوری که جریان های ناسالم سیاسی با نقابی مذهبی، افراد جامعه را به راهی که خود می خواستند فرا می خواندند. گروهک های انحرافی می کوشیدند به رده های فرهنگی و انقلابی رخنه کنند و بر آن ها مسلط شوند و این، یعنی افتادن انقلاب به دست نا اهلان، چیزی بود که شهید دیالمه را نسبت به آیندۀ اسلام و انقلاب اسلامی به شدت نگران کرده بود.