الگوی بهینه در طراحی مجتمع های مسکونی

مسکن امری چندوجهی است و اولین مامن و پایگاه اجتماعی بشر محسوب می شود که امروزه جای خود را به آپارتمان های بلند مرتبه و پر تراکم ومجوعه های مسکونی داده است که از دیدگاههای گوناگون قابل بررسی است.امروزه مجموعه های مسکونی و آپارتمان ها که قرار بود پاسخگوی نیاز اسکان بشر باشند نهاد خانواده را به عنوان مخاطب اصلی خانه آنچنان به سرعت تغییر شکل داده که باعث کم رنگتر شدن روابط اجتماعی و اصول بنیادین خانواده در میان ساکنین شده است.
کتاب حاضر در صدد است با استفاده از هندسه فراکتال، فاصله‌ای را که مدت‌ها است بین انسان و طبیعت به وجود آمده، از بین ببرد و با شناسایی مولفه‌های تاثیرگذار بر این رابطه باعث شود که ساختارهای فراکتال طبیعت در آثارشان نمود پیدا کند و هدف نهایی پاسخ به این سوال خواهد بود که هندسه، بویژه مدل فراکتالی تا چه اندازه می‌تواند در جدایی فلسفی، روانی و فیزیکی بشر از محیط اطرافش بهبودی ایجاد کند؟و آیا با تغییراتی در کالبد معماری می‌توان این رابطه را بین ساکنین یک مجموعه افزایش داد؟