اصول عقائد اسلامی (امامت)

در بخشی از کتاب میخوانیم:
«امام» به معناى پیشوا و جمع آن «ائمه» است. در حقیقت به آنچه از او پیروى مى‏شود امام مى‏گویند؛ خواه کتاب باشد یا انسان، حق باشد یا باطل.
اکنون که معناى امام روشن شد، براى اثبات این که امامت، یکى از اصول دین است، بهتر آن دانستیم که آیات و روایاتى را بیان کنیم و قضاوت را به عهده خوانندگان بگذاریم:
1- خداوند در حجه الوداع، پیامبر را مخاطب قرار داده و مى‏فرماید:
«یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته و الله یعصمک من الناس و الله لا یهدى القوم الکافرین»(2)
اى پیامبر! آنچه از طرف پروردگات بر تو نازل شده است به مردم برسان و اگر چنین نکنى، رسالت خدا را انجام نداده‏اى (و رسالت تو بى‏سرانجام است) و بدان که خداوند تو را از خطرات احتمالى حفظ مى‏کند و خداوند کافران را هدایت نمى‏کند.
با توجه به اینکه سوره مائده آخرین سوره‏اى است که در اواخر عمر شریف پیامبر نازل شده و با توجه به اینکه مسائل مربوط به توحید و معاد، از همان ابتداى بعثت به مردم گفته شده و با توجه به اینکه دستورات نماز، جهاد، روزه، خمس و زکات در سال‏هاى اول هجرت صادر شده و اکنون سال دهم هجرى است و با توجه به اینکه پیامبر، انسان ترسوئى نبود که خداوند این چنین سفارش کند وگرنه باید همان سال‏هاى اول بعثت که تنها بود بترسد نه سال‏هاى آخر که ده‏ها هزار علاقه‏مند دارد و با توجه به اینکه نحوه ابلاغ (جمع کردن تمام کاروانیان در گرماى سوزان مکه) و محل و زمان این دستور نیز منحصر به فرد است، با توجه به همه این مسائل، معلوم مى‏شود پیامى را که پیامبر باید برساند درباره موضوعى بسیار مهم است که پیامبرصلى الله علیه وآله از پیامدهاى آن و کارشکنى منافقان هراس دارد و آن مسئله جانشینى رسول خدا مى‏باشد.