اشرافیت، سلطنت، دموکراسی : داستان حماقت و تباهی اخلاقی و اقتصادی

«اشرافیت، سلطنت، دموکراسی» که همراه با دو مقاله دیگر در شکل یک کتاب چاپ شده، در واقع روح کتاب دموکراسی هانس هرمان هوپ است. مولف، در این نوشته که آن را برای بنیاد میزس تهیه کرده و دیوید گوردون بر آن مقدمه ­ای نوشته، سعی می کند مباحث محوری کتاب دموکراسی را به صورتی شیوا و مختصر بیان کند. او در این نوشتار به بیان حق مالکیت و تبعات آن می ­پردازد و همچنین با اشاره به تاریخ داوری، اشرافیت و نخبگان طبیعی به نقد گفتمان پیشرفت‌ انگار تاریخ دولت و دموکراسی به عنوان شکل نهایی حکمیت می­ پردازد و این گذار را به عنوان گذاری معکوس و انحصار­طلبانه و در تضاد با حق مالکیت معرفی می‌کند. این انحصارگرایی که با خلع اختیارات اشراف از سوی شاه و با کمک روشنفکران صورت گرفت و درنهایت به دموکراسی منجر شد، از منظر اخلاقی نیز موجب ترویج رقابت در عوام‌ فریبی و دروغ برای نیل به کرسی صدارت اموری می ‌شود که تحت عنوان بخش عمومی به منبعی برای نقض مالکیت بدل شده و امر داوری و حکمیت را پر هزینه کرده است. از این روی نوشتار حاضر یک بازخوانی تاریخی نیز قلمداد می ­شود که به نقد انگاره پیشرفت تاریخی و فرایند تکاملی شاکله دولت می­ پردازد.
توضیحات کتاب:
«اشرافیت، سلطنت، دموکراسی: داستان حماقت و تباهی اخلاقی و اقتصادی» نوشته هانس هرمان هوپ(-1949)، اقتصاددان و استاد تاریخ نظری است.
تاملی در دولت دموکراتیک مدرن، ما را بر آن می‌دارد تا در ماهیت آن اندیشه کنیم و از خود بپرسیم که چه چیزی حق فرمان‌فرمایی به دولت و حاکمان و دست‌اندرکاران یک دولت می‌دهد؟ قانون چیست و منشا قوانین کدامند؟ مسیر ترقی در دموکراسی چگونه طی خواهد شد؟ چه کسانی باید تصمیم بگیرند؟ پیامدهای اخلاقی دموکراسی چه خواهد بود؟ از منظر هانس هرمان هوپ، تفکر و تعمق در همه این پرسش‌ها گویای یک گذار معکوس است. برخلاف آنچه ادعا می‌شود، راهی که به ظاهر به ‌سوی آزادی به تصویر کشیده‌اند، قهقرایی است که آزادی را به قربانگاه می‌برد.
امروزه همه متعلق به جغرافیایی خاص هستیم که در سیطره نظامی سیاسی، یعنی دولت، قرار دارد که عمدتا مبتنی ‌بر انتخابات است و رای عمومی و صرف مشارکت کمی بیش از نصف جامعه، تنها توجیه برای الزام به تبعیت و اطاعت از حاکمیت سیاسی است؛ حاکمیتی که نه‌ تنها بایستی بر بازندگان انتخابات، بلکه بر‌ آنان که مشارکتی در آن نداشته‌اند نیز فرمان براند. اما آنچه قانون، دستور یا فرمان خوانده می‌شود، در فرایند پارلمانتاریسم به‌ علت ماهیت شورایی‌اش، رنگ و لعابی مشروع به خود می‌گیرد؛ یعنی فرمان این‌گونه به قانون تبدیل می‌شود و سپس قانون قدسیت می‌یابد و نافرمانی از قانون مستوجب تنبیه و بی‌حرمتی و توهین به روح جمعی قلمداد می‌شود. غافل از اینکه این جامعه چیزی جز یک جمع غایب نیست که تنها در فرایند انتخابات، یک «نه» یا «آری» به صندوق ریخته‌اند. اینکه از یک «آری» چگونه می‌توان تاییدی برای همه تصمیمات نمایندگان پارلمانی استخراج کرد، شاید تنها از عهده نظریه‌پردازان دموکراسی برآید.
معرفی کتاب:
تاملی در دولت دموکراتیک مدرن، ما را بر آن می‌دارد تا در ماهیت آن اندیشه کنیم و از خود بپرسیم که چه چیزی حق فرمان‌فرمایی به دولت و حاکمان و دست‌اندرکاران یک دولت می‌دهد؟ قانون چیست و منشا قوانین کدامند؟ مسیر ترقی در دموکراسی چگونه طی خواهد شد؟ چه کسانی باید تصمیم بگیرند؟ پیامدهای اخلاقی دموکراسی چه خواهد بود؟
هانس هرمان هوپ در این چند نوشتار، که می‌توان آن را چکیده‌ای از کتاب دموکراسی تلقی کرد، سعی دارد گزارشی نظری از تاریخ دموکراسی و پیامدهای ناگوار آن ارائه دهد و البته همچنان که به‌درستی اشاره کرده است، در پس ادله دولت‌گرایانه روشنفکران نه منطق و دانش، بلکه نیتی آگاهانه و شوم علیه آزادی نهفته است و احساسات برابری خواهانه را دستمایه این نبرد ویرانگر علیه آزادی کرده است و از این‌روی،‌ همچنان‌که در نوشتار پیش روی اشاره شده، روشنفکرستیزی علاوه بر دانش به شجاعت نیازمند است.