از کوچه ها تا سفر

حالاکه زیر تازیانه دلتنگیهای روزگار تاب می آوری و محک زمانه را شاهدی که وزن و منزلتی ندارد، خود را بعد از جنب و جوشی از سر امید واهی به وادی یاس و فراقت بیحوصله گی رها کن و در خلوت با خود رو راست بگو که ما با این همه پستی و بلندی که داشتیم به پایان خط رسیدیم اما دنیا که به آخر خط نمیرسد و میبینی که این صیرورت هفت آسمان و زمین غریب با ما ادامه دارد.
ریز سروده هوش
هوش سرشاری نداشت
آنکه به شمشیر آلوده بود
ماهشهر سال 1378