آشنای با قوانین کار و تامین اجتماعی

اولین بار در قانون مدنی مصوب سال 1307 در مواد 512 و 515 راجع به اجاره اشخاص خدمه و کارگر بحث گردیده است . پس از تشکیل وزارت کار و تبلیغات در سال 1325 اولین قانون کار مشتمل بر 21 ماده و 15 تبصره در سال 1328 به تصویب کمیسیون پیشه و هنر و بازرگانی مجلس رسید . دومین قانون کار مشتمل بر 60 ماده و 33 تبصره در سال 1337 به تصویب کمیسیون مذکور در مجلس رسید که تا اواخر سال 1369 بر روابط کار حاکم بود . در سال 1369 قانون کار ایران مشتمل بر 12 فصل ، 203 ماده و 121 تبصره به تصویب مجمع تشخیص مصلحت نظام رسید و از 14 اسفند سال 1369 به مورد اجرا گذاشته شد . در سال 1378 به موجب ماده واحده ای که به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید کارگاه ها و مشاغل دارای 5 نفر کارگر و کمتر تا پایان برنامه سوم توسعه از شمول قانون کار معاف شدند . قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در اصل نوزدهم ( مربوط به حقوق ملت ) تصریح نموده است : « مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ ، نژاد ، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود » . اصل بیستم می گوید : « همه افراد اعم از زن و مرد یکسان در حمایت قانون قرار دارند و از همه حقوق انسانی ، سیاسی ، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی با رعایت موازین اسلامی برخوردارند . » در اصل 28 آمده است : « هر کس حق دارد شغلی را که بدان مایل است و مخالف اسلام و مصالح عمومی و حقوق دیگران نباشد برگزیند . دولت موظف است با رعایت نیاز جامعه به مشاغل گوناگون برای همه افراد امکان اشتغال به کار و شرایط مساوی را برای احراز مشاغل ایجاد نماید.