آرامش در سایه عشق

منطق از پیش تعیین‌شده و حساب‌گرانه هرگز نمی‌تواند پیشرو عقل فیروزه‌ای ما باشد، برای اعمالی که انجام می‌دهیم. دوست‌داشتن، همواره چند گام از منطق پیش‌تر است. از اینکه محاسبه کنیم چه‌قدر دیگران را دوست داشته باشیم و یا چند نفر برای دوست‌داشته‌شدن ما کافی هستند بپرهیزیم. خود را به ملخ‌هایی تبدیل نکنیم که نور را وزن می‌کنند. هنگامی که یک پرنده در قفس آسایش ندارد و بی‌قراری می‌کند چگونه یک روح می‌تواند در قفس محاسبه‌گری آسوده باشد؟ عشق، منطق خود را می‌افریند. با معیار عشق به بال‌های خود معیار رسیدن به قله را بیاموزیم.