آداب گفتگو و نقد

درآمد
یکى از مهمترین نعمتهای الهى بعد از نعمت آفرینش،
نعمت بیان است. در این آیات آمده است: «الرحمن.
علم القرآن. خلق الانسان. علمه البیان » خداى رحمان،
قرآن را یاد داد، انسان را آفرید، به او بیان آموخت. گویا
م یخواهد این مفهوم را برساند که انسان است و بیانش.
قرآن کریم از سنخ کلام است و خود را ب هعنوان بیان
معرفى کرده است: «هذا بیان للناس ». یکی از رایج ترین
شیو ههای استفاده از این نعمت الهی، گفتگو است،
که در حقیقت رایجترین و آسا نترین نوع ارتباط میان
انسانهاست. در این مقاله بر آنیم تا پیرامون مسئله
گفتگو و آداب و شرایط درون دینی و روا نشناختی
آن، چال شهای پیرامون آن در جامعه امروزی و نیز
مهارتهای به کار بستن آن مطالبی ارائه کنیم.
 کلیات
 واژه شناسی
 معنای لغوی ارتباط
واژه ارتباط، در لغتنامه های فارسی به این معانی آمده
است:
لغتنامه دهخدا: ارتباط: ربط، بستن، بربستن.
فرهنگ فارسی معین: ربط دادن، پیوند چیزی به چیزی