آداب سفر و همسفری

یکی از خواسته های طبیعی و غریزی انسان سفر و ایجاد
تنوع در جریان ممتد زندگی و دور شدن از مسائل و
مشکلات روزمره زندگی و رهسپار شدن به دیاری
دور از غوغای ملال تبار زندگی و پرداختن به تماشای
مظاهر سرشار از شورونشاط طبیعت و بهره مندی
از آثار سرسبزی و آرامش موجود در آن است؛ چراکه
انسان موجودی تنو ع طلب و گریزان از یکنواختی زندگی
و روزمرگی جا نفرسا است. به اقتضای همین خواسته
غریزی است که هرازچندگاه شوق سیر و سیاحت او را
از تمام د لبستگ یها بریده و به دیاری نو و برای دیدار با
مردمی دیگر، عازم سفر م ینماید.
اما آنچه این شوق و انگیزه را ایجاد م یکند توجه به
آثار ارزنده مادی و معنوی این امر حیاتی است. از
کسب انرژی و نشاط دوباره و دست آوردن تجرب ههای
گرا نقدر و آشنایی بافرهن گهای مختلف مردمی و
اندیشه در مظاهر عبر تآموز پیشینیان و مه متر از همه
پاکی و صفای روح و جان است که با سفرهای زیارتی به
بقاع متبرک و مکا نهای مقدس و را هیابی به دیار پاکان
و توفیق زیارت مزار رسول خدا صلی الله علیه و آله و
خاندان مطهر آن بزرگوار به دست می آید؛ و لذا م یتوان
ادعا کرد که در هیچ فرهنگ و مکتبی جز اسلام درباره
اهمیت سیروسفر و آداب و شرایط آن سخن گفته نشده