آداب دوستی و همنشینی

دوستی و همنشینی، به معنای ارتباط سالم بین انسانها،
رمز محبتی است که در پرتو آن، انس و الفت بین ارواح
انسانی و الهی حاصل و از برکت آن، خارها و آفتهای
اخلاقی، گل میشود. انسان موجودی اجتماعی است
که با استعدادهای فراوان و زمین ههای رشد و پیشرفت
مادی و معنوی آفریده شده است؛ اما تمام توانمندیهای
بالقوه ی او، تنها در بستر روابط بین فردی شکوفا
میشود. تداوم حیات و اجتماع، منوط به افزایش کیفیت
روابط بین فردی و کیفی تبخشی عاطفی و اخلاقی به
آشنای یهاست. اسلام به عنوان کاملترین ادیان، که تمام
ابعاد جسمی و روحی انسان را در مسیر سعادت و
پیشرفت او موثر م یداند، ضمن تائید و تاکید بر ایجاد
و گسترش دوست یها و ه منشین یهای سالم بین انسا نها،
آن را از ضروریات جامعه ایمانی دانسته و برای آن حدود
و شرایط خاصی مشخص نموده است. «رعایت اصول
اخلاقی و کرامت انسانی » در روابط، روح حاکم بر آن
بوده و جلب رضایت خداوند و سعادت ابدی، هدف
اصلی از ایجاد روابط است. در این مقاله طی سه فصل
به آداب، ضوابط، بایسته ها و آفات دوستی و هم نشینی
اشاره شده است.