آثار نقض حریم خصوصی اشخاص در اماکن خصوصی در حقوق ایران و کنوانسیون های بین المللی

کتاب آثار نقض حریم خصوصی اشخاص در اماکن خصوصی در حقوق ایران و کنوانسیون‌های بین‌المللی نوشتۀ سپیده فلاحی رحیم آبادی، به مبحث حقوق شهروندان که با گسترش جوامع بشری و پیچیده‌تر شدن روابط بین انسان‌ها با دولت اهمیت ویژه‌ای یافته، پرداخته است.
به عبارت واضح‌تر موضوع این کتاب به حقوق و آزادی‌های افراد اشاره دارد که با طرح حقوق طبیعی در اعصار قدیم و اعلامیه‌های مختلف مربوط به حقوق بشر، تحول خود را تا به امروز طی نموده است. اعلامیه جهانی حقوق بشر یا میثاق‌های بین‌المللی حقوق مدنی، سیاسی و اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با طرح حقوق فردی افراد مانند حق حیات، مالکیت، آزادی، حق پناهندگی و... به این حقوق اشاره نموده‌اند.
تمام انسان‌ها با دو نوع خصوصیت یکی تنهایی و دیگری معاشرت‌جویی در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند، این دو نوع استعداد با وجود اختلاف ظاهری، با هم در ارتباط هستند، بدین معنا که انسان از یک سو استقلال فردی دارد و از سوی دیگر به اعتبار آنکه در جامعه و در ارتباط با دیگران زندگی می‌کند موجودی اجتماعی است. پدیده‌های مذکور، آمیزه‌ای از «اصالت فرد» و «اصالت جامعه» را به وجود می‌آورند که رهاورد و ارمغان این دو روند منطقی «حقوق بشر» نامیده می‌شود.
باید گفت، زندگی در اجتماع، فرد را از داشتن امور شخصی و خصوصی محروم نمی‌سازد. هرکس حق دارد میزان آگاهی سایرین از مسائل فردی خود را به حداقل برساند و از آن‌ها انتظار احترام به حریم شخصی‌اش را در کلیۀ ابعاد آن داشته باشد. این سایرین که اعم از دیگر شهروندان و نیز دولت‌اند، بایستی در برابر تعدی به حریم خصوصی دیگری خود را با ضمانت‌های اجرایی‌ اعم از مدنی و کیفری مواجه ببینند. حوزۀ خصوصی به معنای دقیق زمانی شکل می‌گیرد که دولت و حتی جامعه به ترک مداخله یا در قلمروی زندگی خصوصی شهروندان پایبند باشند.

در بخشی از کتاب آثار نقض حریم خصوصی اشخاص در اماکن خصوصی در حقوق ایران و کنوانسیون‌های بین‌المللی می‌خوانیم:
معنای به ظاهر ساده ضرر، در زندگی پیچیده امروزی که نهادها و تاسیسات نوینی آن را آکنده نموده، با فراز و نشیب‌ها و نوسانات خاصی رو به رو شده است. دست آوردهای علمی و فن‌آوری‌های جدید، مفهوم ضرر را در حقوق حریم خصوصی متمایز با سایر ضررها کرده است. در وادی امر و در عرف به این گونه ضررها توجه کمتری می‌شود و یا بعضی، این قبیل خسارت‌ها را ضرر و زیان نمی‌دانند.
برای مثال؛ کپی رایت و یا تکثیر غیر مجاز آثار سمعی و بصری به قدری در جامعه رواج دارد که عمده مردم، حقی را برای صاحبان آن آثار قائل نمی‌شوند. تکثیر غیر مجاز آن محصولات را بعنوان «ضرر» صاحبان آن‌ها قلمداد نمی‌کنند. بنابراین تا ماهیت، فلسفه وجودی، چگونگی کارکرد و دیگر مسائل حریم خصوصی روشن نشود، نمی‌توان به آسانی مفاهیمی چون ضرر را در این مقوله حقوقی تعریف کرد.
با وجود مسائل موصوف، از آن‌جا که در کشور ما قانونی راجع به «حقوق حریم خصوصی» منحصرا وجود ندارد و این حقوق در قوانین مختلف بصورت جزئی و پراکنده در نظر قانون‌گذاران قرار گرفته، و اینکه علماء حقوق در مباحث نظری، بسیار ناچیز به آن پرداخته‌اند و فقط منابع اندکی در خصوص این رشته موجود است، لذا نمی‌توان به تعریفی جامع و مانع در مورد ضرر ناشی از نقض حریم خصوصی رسید. اما این بدین معنی نیست که معنای ضرر در حقوق حریم خصوصی با سایر مسوولیت‌ها در امور مدنی تفاوت دارد.