آتلانتیس نو و معمای سال دوهزار و دوازده

کتاب آتلانتیس نو و معمای سال دو هزار و دوازده نوشته مهرشاد دهقان توسط انتشارات متخصصان منتشر شده است.
در کتاب آتلانتیس نو و معمای سال دو هزار و دوازده میخوانیم :ساعت دوی نیمه شب بود. هر چهار عضو خانواده ی اوستا خوابیده بودند غیر از یک نفر. برسا، پسر سیزده ساله ی قدبلند، لب ایوان ایستاده بود و با چشم های چهارطاق باز، به آسمان خیره مانده بود. چراغ اتاقش، تنها چراغ روشن خانه، سایه ی بلندش را کف حیاط می انداخت و ایوان را روشن می کرد. نسیم تابستانی از میان شاخ و برگ درخت نارنج داخل حیاط می وزید و موهای سیاهش را که روبه بالا شانه کرده بود نامرتب تر می کرد. نفس عمیقی کشید و مثل شب های گذشته منتظر بود تا حوصله اش سر برود و از نگاه کردن به چیزی که در آسمان می بیند دست بکشد. ولی آن شب برخلاف دیگر شب ها خسته کننده نبود. ماه کامل بود و نور نقره ای رنگش آسمان را زیباتر می کرد. صدای جیرجیرک ها از داخل کوچه شنیده می شد و با چشمک زدن ستاره ها و به هم خوردن برگ های درختان، همنوایی می کرد.