صورت های گشتالتی

برای شناخت گشتالت درمانی باید ابداع کننده آن یعنی فریتز پرلز و نظریه های روان‌شناختی و روان درمانی موثر بر تفکرش را بشناسیم.
اگرچه پرلز، آموزش روان کاوی دیده بود ولی نظریه های دیگر روان شناختی و رویکرد فلسفی، وی را بر آن داشتند
تا نظامی در روان درمانی ابداع کند که خیلی با روان کاوی فرق داشت.
گشتالت، یک واژه آلمانی است که واژه کاملا مترادفی در زبان انگلیسی ندارد.
«شکل بندی»، «ساخت»، «الگوی یگانه» یا «کل سازمان یافته معنی دار» از جمله واژه‌هایی هستند که تقریبا همان معنا را دارند.
کلمه گشتالت به معنی این است که یک کل، چیزی بیشتر و یا متفاوت از مجموع اجزای آن است.
سازماندهی قسمت‌های جزئی، ساختاری را خلق می کند که ویژگی خاص خود را دارد.
در خصوص ادراک یا تجربه کردن، معنا یا اهمیتی را به محرک وارده می افزاییم.
این کار از طریق مزیت دادن به الگوهای خاص یا گشتالت هایی که ما آنها را شکل می‌دهیم، صورت می گیرد.
روان شناسی گشتالت، اساسا بر فرایند ادراک یا یادگیری تاکید می نماید.
گشتالت درمانی، از نظر فلسفی، شکلی از “فلسفه وجودی” است.
فلسفه وجودی، می خواهد بداند که مردم وجود بی واسطه خود را چگونه تجربه می‌کنند؛
در حالی که روان شناسی گشتالت می خواهد بداند که این وجود چگونه ادراک می شود.
پرلز، در گشتالت درمانی این دو را به هم آمیخت.
گشتالت درمانی، شکلی از درمان است که بر اصول روان شناسی ادراک و پدیده شناسی استوار است.
بنابراین، گشتالت درمانی بر دنیای نمودی فرد و بر افکار و احساسات او، آن طور که در زمان و مکان بلافصل او تجربه می شوند، تمرکز دارد و به تاریخچه توجهی ندارد.
از اینرو، در این شیوه درمانی به مسائلی نظیر اینکه فرد چگونه بدان حالت درآمده است، یا دلیل انجام کارهایش چه بوده است، و یا فردا چه خواهد کرد و چه پیش خواهد آمد،
توجهی نمی شود و مشکلات آگاهی و کل نفس در ارتباط خلاق با محیط مورد تاکید است.