در مسیر انتظار : ستاره های شب : عهدی در شب های تاریک

«ستاره‌های شب»
برای برادرش نوشت: «یا سودای مجاهد بودن را در سر نپروران و یا همچون حبیب باش!چرا که مجاهد حق باید از سر و جان بگذرد. برای یک مبارزه‌ طولانی و مشکل، محتاج به ایمان قوی هستیم. بامدادان فردا، آفتاب آزادی برخواهد دمید و این تیره شب را مسلم بدان سحری به دنبال است.»
هر پنج‌شنبه، بر سر مزار شهدا در اهواز، آن‌قدر می‌ماند تا هوا تاریک می‌شد. در کنار مزار شهدای گمنام می‌نشست و گریه می‌کرد. می‌گفت: این مزارها بوی حضرت زهرا می‌دهد!
آن شب که شناسایی در کانال‌های عراق به پایان رسید، ناگهان متوجه حضور تعدادی افراد شدم. خبر داشتم که گروه ‌های دیگر هم به شناسایی آمده‌اند. جلوتر رفتم. دیدم روی زمین به حالت سجده افتاده‌اند! تعجب کردم. یکی از بچه‌ها می‌گفت: عادت اینهاست که بعد از هر شناسایی موفق، همان‌جا سجده‌ شکر به جا می‌آورند.
آن‌ها در قنوت شب‌های تاریکشان چه خواسته بودند که این‌گونه پیمان شهادت بستند؛ پیمان شهادت در شب تاریک!
دو تا از بچه‌های واحد شناسایی از گروه جدا شدند. با لباس غواصی در آب‌ها جلو رفته بودند. هر چه معطل شدیم برنگشتند. به ناچار قبل از روشن شدن هوا به مقر برگشتیم. حسین گفت: بچه‌ها شهید شده‌اند! جنازه‌هایشان را امشب آب به ساحل می‌آورد!
به حرف او مطمئن بودم. شب نزدیک ساحل ماندم. آخر شب نگهبان ساحل تماس گرفت و گفت: چیزی روی آب پیداست!