آیا برای فرزند خود قصه می گویید؟

کتاب آیا برای فرزندان خود قصه می‌گویید؟ نوشته‌ی رضا پورحسین به یکی از قدیمی‌ترین هنرهای رایج بین مردم یعنی قصه‌گویی در قالب تربیت و آموزش کودکان می‌پردازد.
در گذشته قصه‌ها وسیله‌ای برای انتقال ارزش‌ها، آداب و رسوم، تاریخ و .... بوده است، قصه‌های قومی وسیله‌ی پیوند جامعه بوده‌اند. این قصه‌ها نه تنها بیانگر افکار، احساسات، اعتقادات و رفتارهای مردم بلکه سازمان دهنده و تقویت کننده‌ی آن‌ها نیز بوده‌اند.
با پیشرفت تکنولوژی‌هایی نظیر ماشین چاپ و تولید فیلم و انیمیشن سازی، اهمیت قصه گویی رو به کاهش گذاشته است. ممکن است از خود بپرسیم وقتی کودک می‌تواند ساعت‌ها خود را با تلویزیون و کامپیوتر سرگرم کند چرا ما به خود زحمت دهیم و برای او قصه بگوییم؟
اگرچه دیدن برنامه‌های تلویزیونی و بازی‌های کامپیوتری می‌تواند مزیت‌هایی برای کودک داشته باشد ولی معایبی هم دارد که نمی‌توان به سادگی از آن‌ها گذشت، تلویزیون جریان کنترل شده‌ای از اصوات، تصاویر و داستان‌ها را پخش می‌کند که ما هیچ کنترلی بر روی آن‌ها نداریم،‌ دیدن فیلم های ترسناک و یا بازی‌های کامپیوتری خشن می‌تواند اثرات منفی جبران ناپذیری بر روی کودک داشته باشد، ‌دیدن اخبار وحشتناک نظیر ترورها، قتل‌ها، حوادث طبیعی و ... کودک را با دنیای پر تلاطم و غیر قابل باور مواجه می‌کند. بسیاری از برنامه‌های تلویزیونی کودکان را سر گرم می‌کنند بدون اینکه فایده‌ای برای آن‌ها داشته باشد.
هدف کتاب آیا برای فرزندان خود قصه می‌گویید؟ برشمردن نکات منفی رسانه‌های جمعی برای کودکان نیست بلکه شناساندن هنر قصه‌گویی و فواید آن برای کودک است. قصه گویی با اثرات مثبتی که بر روی کودک دارد می‌تواند جایگزین مناسبی برای این قبیل سرگرمی‌ها باشد. قصه‌گویی موثر که براساس رابطه‌ی میان قصه گو و شنوندگانش جریان داشته باشد یک تجربه خلاق و شخصی است، در واقع یک آفرینش دو جانبه است، قصه گو و شنونده با هم دست به خلق جهانی می‌زنند که براساس کلمه‌ها و تخیل بنا شده است.