در مسیر انتظار : باد سوزان : مدرنیته و غربت انسان

در گرمای سوزان بیابان، حرارت هر لحظه بیشتر می‌شود. بیابان چیزی در خود ندارد؛ نه آبی، نه سایه‌ای و نه پناهگاهی برای در امان ماندن از درندگان.
نفس‌ها به شماره افتاده و پاها رمق رفتن ندارد. گوش‌ها نیز صدای سراب می‌شنوند!؛ صدای شرشر آب زلال از لابه‌لای سنگ‌های کوهستان به گوش می‌رسد؛ آبی خنک و گوارا که سال‌ها آتش تشنگی را خاموش نگه می‌دارد. پاها هم مثل چشم‌ها آن‌قدر به سمت سراب‌ها دویده‌اند که دیگر رمقی در آنها نمانده، حتی برای یک قدم. مجبورم که بنشینم و انتظار رهایی را بکشم.چشم‌ها به آسمان آبی‌رنگ خیره شده و از درماندگی، قطره‌های اشک ازآن به راه افتاده است. دست‌ها به دعا برداشته شده و زمزمه‌هایی سوزناک، بیابان را پر کرده است. صدای گریه کودکان ساعت‌هاست که به گوش می‌رسد. جوان‌ها پیر شده‌اند و پیران رفتن را بر قرار ترجیح می‌دهند؛ خلاصی از این درماندگی.
ناگهان نوری از آسمان می‌تابد و همه‌ عالم را فرا می‌گیرد. برگ‌ها پس از زردی و خشکی به سبزی و طراوت می‌گرایند و درختان پس از بی‌ثمری بارور می‌شوند. باران شروع به باریدن کرده و سبزه‌ها، بهاری باورنکردنی را دامن‌کشان، دامن‌کشان به همراه خود می‌آورند.