تکنیک های بهینه سازی ریاضی برای تخصیص منابع در شبکه های رادیویی هوشمند

کتاب تکنیک‌های بهینه‌سازی ریاضی برای تخصیص منابع در شبکه‌های رادیویی هوشمند نوشته‌ی کیانوش بابامرادی، در قالب پژوهشی علمی، یک الگوریتم تخصیص منبع برای شبکه‌های رادیو شناختی ارائه نموده است.
رادیو هوشمند یا رادیو شناختی، روشی نوین جهت بهبود به‌ کارگیری یک منبع طبیعی بسیار ارزشمند، با نام طیف فرکانسی است. این روش بر اساس یادگیری محیط، می‌تواند درکی از محیط اطراف داشته باشد. یکی از مهم‌ترین اهداف رادیو شناختی، قابلیت دسترسی به طیف است.
تحقیقات بسیار زیادی تاکنون در طراحی، ساخت و بهینه‌سازی دستگاه‌های تبادل اطلاعات انجام‌ گرفته و با در نظر داشتن اینکه پیکربندی‌های مختلفی برای این شبکه‌ها وجود دارد؛ لذا راه‌حل‌های مختلفی در طراحی ساختار این شبکه‌ها ارائه‌ شده است. روش‌های مختلف طراحی و تکنیک‌های مختلف بهینه‌سازی تاکنون مورد بررسی قرار گرفته‌اند. در پژوهش حاضر تکنیک‌های بهینه‌سازی ریاضی برای تخصیص منابع در شبکه‌های رادیویی هوشمند ارائه خواهد شد. تکنیک بهینه‌سازی مبتنی بر MIMO-OFDM در سیستم‌های رادیو شناختی می‌باشد. سرانجام یک تکنیک جدید چندگانه فضایی در تخصیص منابع شبکه شناختی رادیو که متشکل از هر دو زمان واقعی و کاربران غیرواقعی باشد نیز توسعه داده خواهد شد.

در بخشی از کتاب تکنیک‌های بهینه‌سازی ریاضی برای تخصیص منابع در شبکه‌های رادیویی هوشمند می‌خوانیم:

با توجه به توسعه سریع تلفن‌های هوشمند و چند رسانه‌ای همراه و برنامه‌های کاربردی تعاملی، سیستم‌های ارتباطی بیسیم رشد انفجاری داشته‌اند. سیستم‌های ارتباطی بیسیم سلولی موفق‌ترین کاربری بیسیم می‌باشد، امروزه، آن یک عنصر مهم برای اتصال به شبکه‌های بیسیم در سطح جهان در همه‌جا می‌باشد. در طول دهه پنجاه و دهه شصت، آزمایشگاه بل AT & T اولین توسعه مفهوم ارتباطات بیسیم سلولی بود، طیف یک منطقه جغرافیایی را می‌توان با شکستن منطقه به ناحیه‌های کوچک مورد استفاده مجدد قرار داد. هر ناحیه به مجموعه‌ای از فرکانس تخصیص داده شده است، و این فرکانس را می‌توان با یک سلول مختلف مورد استفاده مجدد قرار داد، زمانی که فاصله کافی بین هر دو سلول وجود دارد. این مفهوم سلولی همراه با روش‌های پردازش سیگنال پیشرفته و تحولات در سخت‌افزار فرکانس رادیویی قابل اعتماد و دستیابی به موفقیت برای تحولات مدرن ارتباطات بی‌سیم به حساب می‌آید.
اولین سیستم ارتباطی تلفن همراه بین‌المللی سیستم آنالوگ شمال اروپا تلفن همراه (NMT) که در کشورهای شمال اروپا در سال 1981 مورد استفاده قرار می‌گرفت، در همان زمان به عنوان خدمات پیشرفته تلفن همراه (AMPS) در شمال امریکا معرفی شد. این نسل اول شبکه (1G) در مدولاسیون فرکانس آنالوگ (FM) به حساب می‌آید، که در آن هر کاربر که به downlink و uplink کانال FM جداگانه اختصاص داده شدند متکی می‌باشد.