مردی بر بلندای تاریخ

در بخشی از کتاب می خوانیم
یکی با ضرب مشت بر در می‌کوبید، صدای لخ لخ سرپایی‌های کربلایی شنیده می‌شد، محمدتقی لحاف روی سر کشید. یکی گفت: «انالله و انا الیه الراجعون» از جا کنده شد و ایستاد پشت پنجره اتاق، و چشم‌های تاریکی را کاوید. فاطمه با پی‌سوز روشن به سرعت از کنارش گذشت. و صدای بلند بغض آلود کربلایی را شنید: «فاطمه میرزا عیسی به رحمت خدا رفت»

فاطمه آخ کشید و دست‌ها را روی سر گذاشت و با صدای بلند به گریه افتاد. محمدتقی بغض کرد و با عجله گیوه‌هایش را پا کرد و بی‌اینکه با کسی حرفی بزند از خانه بیرون رفت، یاد گفته چند روز پیش میرزا عیسی افتاد:
«اجل لب بام خانه‌ام نشسته، حیف که نگارش خاطرات دوران وزارتم نیمه تمام می‌ماند».
همه جا ظلمات بود، حتی یک ستاره‌ای در آسمان کورسو نمی‌زد. «انا لله و انا الیه الراجعون»