سه هزار روز در اسارت اردوگاه های الانبار، رمادی، بین القفسین، موصل 1 (خاطرات برادر آزاده حسن نوری (زید))

معرفی کوتاه
اساسا واژه‌ی اسارت واژه‌ی غم‌انگیزی است. هیچکس تصور نمی‌کند روزی اسیر خواهد شد. در اواخر سال 1360 وقتی روبه‌روی مناره‌های حرم حضرت معصومه(س) در قم ایستاده بودم و برای رفتن به جبهه با حرم خداحافظی می‌کردم تا زمانی‌ که در پادگان دوکوهه شب‌ها قبل از خواب، جبهه و جنگ را در ذهنم حلاجی می‌کردم همواره چهار گزینه به ذهنم خطور می‌کرد شهادت، مجروح شدن، مفقود شدن و به سلامت بازگشتن. گاهی در ذهنم غوطه‌ور شدن در خاک های جبهه را مرور می‌کردم و گاهی آه و ناله‌های ناشی از مجروحیت را. بعضی وقت‌ها هم صحنه‌هایی را تصویر می‌کردم که از جبهه باز گشته‌ام و خاطراتم را تعریف می‌کنم و عکس‌هایم را نگاه می‌کنم. هر وقت فکر اسیر شدن به ذهنم می‌رسید خیلی زود آن را از ذهنم بیرون می‌کردم و فکر می‌کنم تمام رزمندگان همین‌طور بودند.