اصول و روشهای حفظ قرآن

توضیحات
«اصول و روش‌های حفظ قرآن» نوشته سید علی میرداماد نجف آبادی است.
پیامبر اسلام(ص) فرمود: «کسی که قرآن را حفظ کند، مانند آن است که نبوت در وجود او درج شده (و همه صفات پیامبران را دارد)؛ جز آن‌که به او وحی نمی‌شود.»
جامعه المصطفی العالمیه، که متولی آموزش و تربیت طلاب غیرایرانی می‌باشد، بر اهمیت حفظ قرآن تاکید داشته و برنامه‌هایی را نیز در این زمینه طراحی و اجرا کرده است. نمونه‌ای از این طرح‌ها تالیف کتابی آموزشی برای حفظ قرآن می‌باشد. کتاب حاضر، در این راستا اصول و روش‌های حفظ قرآن را بحث و بررسی کرده است.
در فصل اول، اهمیت و ضرورت و واژه‌شناسی حفظ قرآن؛ در فصل دوم، اصول و مقدمات حفظ و در فصل سوم، به روش‌های حفظ و تکرار و تثبیت محفوظات پرداخته شده است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
برای حفظ قرآن، هیچ زمانی دیر نیست. در میان حافظان، شمار کسانی که قرآن را در سنین بالا به خاطر سپردند، اندک نیست. حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی‌دام ظله العالی در درس خارج فقه می‌فرمود: «مرحوم آیت‌الله خویی+ در دوران پیری به حفظ قرآن مشغول شدند».
بنابراین، در هر سن و موقعیتی می‌توان به حفظ قرآن پرداخت. البته در کودکی، ذهن برای فراگیری معلومات آمادگی بیشتری دارد و باید آن را بهترین زمان حفظ قرآن دانست. رسول خدا(ص) می‌فرماید: «آموختن در کودکی چون نقشی است که بر سنگ حک شده باشد و آن‌که در بزرگ‌سالی می‌آموزد، مانند کسی است که بر آب می‌نویسد».
بیشتر قاریان مشهور جهان چون استاد عبدالباسط، محمد صدیق منشاوی، راغب مصطفی غلوش و ابوالعینین شعیشع از کودکی به حفظ قرآن پرداختند و در شمار حافظان کل قرآن هستند. بیشتر دانشمندان ما نیز در کودکی بدین توفیق دست یافتند.