چکیده مقالات همایش ملی سیاستگذاری اجتماعی در ایران

درباره وضعیت سیاستگذاری اجتماعی در ایران در دو بعد میتوان سخن گفت:
به عنوان یک حوزه آکادمیک و به عنوان حوزهای از اقدام. در بعد اول، سیاست گذاری
اجتماعی حوزهای بینرشتهای است که به نسبت سایر رشته ها نوپا به شمار میرود.
البته از نوپایی این رشته در جهان زمان زیادی گذشته و به دوره جوانی و میانسالی
رسیده است، اما در ایران هنوز در ابتدای راه خود قرار دارد. با مرور وضعیت
شاخص های یک حوزه علمی، از جمله معیار تولیدات آن حوزه در قالب کتاب ها و
نشریات علمی، پایان نامه ها و همچنین وجود و فعالیت نهادهای تخصصی علمی و
رشته های تخصصی وضعیت بهینه ای مشاهده نمیشود. برای مثال، ادبیات بومی
بسیار کمی در این زمینه در دسترس است و ترجمه های پراکنده موجود هم
گام های ابتدایی در رفتن به سوی تولید ادبیات بومی سیاست گذاری اجتماعی است.
در میان فصلنامه ها و مجلات اگر چه عناوین مربوط و نزدیک به حوزه سیاست گذاری
اجتماعی مانند رفاه اجتماعی به چشم میخورد، اما با ورود به محتوا مشاهده میشود
که بخش زیادی از مطالب آنها به معنای دقیق کلمه مرتبط با سیاست اجتماعی
نیست. همچنین، بررسی عناوین پایایان نامههای گروه های آموزشی نزدیک به
سیاست اجتماعی در دانشگاه های کشور (که مباحث رفاه اجتماعی را دنبال می کنند)
نشان میدهد که پایان نامه ها و حتی رساله های خروجی گروه های ذیربط هنوز هویت
مستقل و خاص خود را پیدا نکرده اند و برخی از آنها نسخه های دست دوم از
موضوعات رشته های دیگر بوده، به لحاظ روش کمی زده و دارای فاصله از مسائل
سیاستگذاری اجتماعی در جامعه ایرانی هستند.