بصیرت در روزگار سکوت

در بخشی از این کتاب با اشاره به خفقان حاکم بر فضای سیاسی ایران پس از رحلت مرجع بزرگ شیعیان آیت الله العظمی بروجردی(ره) می خوانیم:« از این زمان به بعد دین ستیزی دربار با بحث انجمن­ های ایالتی و ولایتی و سپس طرح کاپیتولاسیون شدت یافت.
رژیم شاه برخورد شدید با انقلابیون را در دستور کار قرار داد. آنان با سرکوب قیام 15 خرداد، به نوعی مشت آهنین خود را به رخ مردم کشیدند.
از این دوران تا حدود ده سال، دوران سکوت سیاسی بود! احزاب انقلابی منحل و انقلابیون سکوت اختیار کردند.
در چنین شرایطی و در چنین فضای سنگین سیاسی بود که یک روحانی جلیل القدر در تهران قد علم کرد! او بی هیچ ترسی بر روی منبر مسجد نام امام را آن هم با عظمت و شکوه می­ برد و جوانانی که دل به سخنانش داده بودند، با شنیدن نام امام صلوات می­ فرستادند.
ایشان شیوه­ی امام را در پیش گرفته بود. بارها روی منبر زبان به اعتراض گشوده و از دستگاه حاکم به خاطر ارتباط با اسرائیل، گسترش فساد و ... انتقاد می­ کرد.»